[ Pobierz całość w formacie PDF ]

miasta Focydy mają być zburzone i że Focyjczycy mają mieszkać po wsiach.
Głosy które mieli Focyjczycy w radzie amfikcyońskiej oddano Filipowi i przy-
znano mu prawo przewodniczenia w igrzyskach pityjskich, które odbywały
się w Delfach. W ten sposób Filip został uznany przez radę amfiktyońską za
obrońcę Appolina (str. 28), i uzyskał prawo mieszania się do spraw greckich,
skoro tylko mógł upozorować to jakąś krzywdą uczynioną bogu lub jego
świątyni (346).
16. Peloponez. W większej części państw peloponezkich istniały wrogie
sobie stronnictwa. Filip zręcznie skorzystał z tego, a gdzie tylko mógł, zjed-
nywał sobie jedno ze stronnictw. Zawarł przyjaz
ń szczególniej z państwami
założonemi przez Epaminondasa, które obawiając się Sparty, szukały protek-
cyi cudzoziemskiej. W celu przeciwdziałania planom Filipa Demostenes sta-
nął sam a czele poselstwa, wysłanego do państw peloponezkich, które połą-
czyły się z Filipem, i starał się wytłumaczyć im, że są w przymierzu z nie-
przyjacielem całej Grecyi. Poselstwo to nie wywołało żadnego skutku, lecz
ostrzeżenie Demostenesa uczyniło sprawę jasną wszystkim Grekom.  Filip 
powiedział on  jest nieprzyjacielem wszystkich Greków. Jest on królem, a
jeśli zwycięży, uczyni Greków swoimi poddanymi. Niech Grecy pozostawią
swoje kłótnie i połączą się, aby ocalić wolność, która jest przyrodzonem pra-
wem Greków przeciwko despocie pragnącemu ich ujarzmić . Tak więc Demo-
stenes walczył nie o same tylko Ateny, lecz o całą Grecyę.
17. Ateny i Bizancyum. Ateńczycy pierwotnie nie przywiązywali wielkiej
wagi do Demostenesa; lecz w miarę tego jak urzeczywistniało się wszystko,
co mówił o ambicyi Filipa, silne stronnictwo zgromadziło się dokoła niego i
Ateny zaczęły wreszcie działać energicznie. Po zakończeniu świętej wojny FI-
lip kontynuował swoje zdobycze we wschodniej Tracyi. Był jeszcze w zgodzie
z Atenami, lecz pewien dowódca ateński na wybrzeżu Tracyi miał zatarg z
wojskami macedońskiemi. Filip napisał list do Aten, skarżąc się na jego po-
stępowanie i proponując ściślejszą przyjaz
ń. Demostenes podburzył Ateczy-
ków do odrzucenia propozycyi Filipa, i do połączenia się z Bizancyum, na
które teraz Filip uderzył. Ateńczycy posłali pomoc Bizancyum. Odsiecz była
pomyślna i Filip zmuszony był do cofnięcia oblężenia (341). Powodzenie to
zwiększyło wpływ Demostenesa w Atenach i umożliwiło mu przeprowadzenie
prawa, ograniczającego bezużytecze trwonienie grosza publicznego na uczty
(str. 126), oraz stwarzającego fundusz na wojnę. Przedsięwziął on także
środki, aby zmusić bogatych do opłacenia sprawiedliwej części podatków na
flotę, od której w najwyższym stopniu zależało powodzenie Aten w stosunku
do Filipa.
18. Cheronea. Lecz Filip miał wielu przyjaciół i sprzedawczykow w Ate-
nach i innych miastach greckich. Głównym z nich w Atenach był Eschines,
mówca przewyższający wszystkich innych prócz Demostenesa, lecz jako
obywatel  jeden z najgorszych ludzi, jakich wydały Ateny. Eschines był po-
słem ateńskim do rady amfiktyońskiej; tu w r. 338 przyczynił się do ogłosze-
nia wojny przeciwko miastu sąsiedniemu, Amfissie, dla bagatelnych powo-
dów, po to jedynie, by dostarczyć sposobność powołania Filipa na dowódcę
(str. 127). Filip wyruszył na południe z wielką armią. Nagle do Aten doszła
wiadomość, że zamiast iść na Amfissę, Filip opanował Elateę na wschodzie
62
Focydy, miasto, które panuje nad wejściem do Beocyi i Attyki. Amfissa była
tylko pozorem, a wzięcie Elatei znaczyło tyle, że Filip każdej chwili może sta-
nąć u bramy Aten. Zwołano zgromadzenie, a gdy połączyli się z Tebami i od-
ważnie wystąpili przeciwko Filipowi. Tak też i postąpili. Siódmego sierpnia
338 r. wojska ateńskie i tebańskie spotkały się z Filipem u Cheronei w Be-
ocyi, tu zostały rozbite i FIlip stał się panem Grecyi.
19. Z
mierć Filipa. Filip zwołał teraz kongres wszystkich państw greckich
w Koryncie. Wypowiedziano wojnę Persyi, a Filipa mianowano naczelym wo-
dzem wszystkich sił greckich. Wrócił on do Macedonii, aby przygotować się
do wyprawy azyatyckiej. Lecz na szczycie swej sławy, gdy obchodził uroczy-
stości ślubne córki swej z królem Epiru, został zabity przez jednego ze
szlachty macedońskiej. Koronę jego odziedziczył syn Aleksader (336).
63
ROZDZIAA
VII.
PAC
STWO ALEKSANDRA.
1. Aleksader panem Grecyi. Aleksander wstępując na tron, zalazł
wszystko gotowe do wyprawy na Persyę. Ponieważ śmierć Filipa wywołała
ruch wolnościowy w niektórych z państw greckich, Aleksander wkroczył na-
tychmiast do Peloponezu z wielkiem wojskiem w celu okazania Grekom swo-
jej potęgi. Jak i poprzednio zgromadzono kongres w Koryncie, a Aleksander,
chociaż mający tylko 20 lat, uznany został za naczelnika i dowódcę Grecyi.
Wrócił wtedy do Macedonii, a na wiosnę r. 335 uczynił wyprawę przeciwko
barbarzyńskim ludom na północy Macedonii. Utorował najsamprzód drogę
przez Tracyę do Dunaju, który przebył i rozbił mieszkających za nim Getów.
Nastepnie zwrócił się na południowy zachód i rozbił Illirów na zachodzie od
Macedonii. W czasie jego nieobecności przyszła do Grecyi fałszywa wieść o
jego śmierci, wskutek czego Tebańczycy powstali i oblegli załogę macedońską
w Kadmei. Aleksander wrócił z Iliryi ze zdumiewającą szybkością i zdobył Te-
by. Miasto zostało zrównane z ziemią, a cała ludność sprzedana w niewolę.
Takie zupełne zburzenie państwa, ktore niedawno stało na czele Grecyi, na- [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne