[ Pobierz całość w formacie PDF ]

sali opatrunkowej i tak dalej. W zasadzie każdy woli mieć własne. Od mniej więcej roku
mamy swoje szafki, zamykane na klucz. Oczywiście taki klucz każdy lekarz nosi przy sobie.
- Czy może mi pan pokazać swój? Dziękuję. A pan? - Stroński zwrócił się do
Chrząstowskiego. Ten zaczął grzebać nerwowo w kieszeniach, a po dłuższej chwili
powiedział cicho:
- Nie mam. Musiał mi wypaść z kieszeni...
- Jest pan roztargniony, doktorze - rzekł kapitan. - Przecież dał nam pan swój klucz
przed rewizją. Proszę! - oddał mu mały kluczyk, zupełnie taki sam, jak ten, który należał do
A
adonia. - Panowie zauważyli, oczywiście, że klucze są jednakowe? Zaraz się przekonamy
zresztą...
Wyszli na korytarz, minęli poczekalnię. Na końcu korytarza stało kilka biało
lakierowanych szafek. Stroński, kluczykiem wziętym z ręki A
adonia, otwierał kolejno każdą z
nich, uśmiechając się przy tym złośliwie.
- Każdy lekarz, jak pan doktor stwierdził, nosi swój klucz przy sobie, lecz
jednocześnie każdy lekarz może swoim kluczem otworzyć wszystkie inne szafki - mówił z
przekąsem. Był wrogiem wszelkiego bałaganu, przyczyny - jego zdaniem - nadużyć i
przestępstw. - Każdy z was mógłby więc doskonale włożyć pudełko z narkotykami do
fartucha doktora Chrząstowskiego, otworzywszy jego szafkę. Daleki jestem jednak od
posądzenia wszystkich lekarzy o takie przestępstwo. Proszę - oddał A
adoniowi kluczyk i
spojrzał na młodego lekarza. - Przykro mi bardzo, panie doktorze... Jestem przekonany, że to
jest jakieś fatalne nieporozumienie. Mam nadzieję, że ta cała sprawa zostanie przez nas
szybko wyjaśniona.
Pani Bogacka, właścicielka małego sklepiku z warzywami i owocem, zbudziła się
nagle z głębokiego snu i zaczęła nasłuchiwać. Gdzieś - za ścianą czy na górze - ktoś jęczał. W
pierwszej chwili nie mogła rozróżnić, skąd dz
więk dolatuje. Wyskoczyła więc bosymi
stopami na szary dywanik, wstrząsnęła się od chłodu i stała tak przez parę minut, słuchając z
natężeniem. Wreszcie zrozumiała, że to na górze.
- U Masłowskich - mruknęła do siebie. Duży czarny kot zeskoczył z fotela,
przeciągnął się i otarł pieszczotliwie o jej stopy. - Idz
spać, kicia. Moja kicia, moja... -
pogłaskała go i posadziła z powrotem w fotelu. - Pani też będzie spała.
Ale jęki na górze stawały się coraz wyraz
niejsze. Nie, nie sposób już było zasnąć.
Bogacka westchnęła. Była strasznie zmęczona, do sklepiku przez pół dnia wozili kartofle, a
potem kapustę. Nogi bolały ją od stania, w krzyżach łupał reumatyzm. Położyła się wcześnie,
zaraz po kolacji. Mąż, ślusarz, poszedł na nocną zmianę do fabryki. Tak liczyła, że się dobrze,
solidnie wyśpi, a tu masz...
Drapała się przez chwilę po rozkudłanej głowie, wreszcie zarzuciła ciepły szlafrok, bo
noce wrześniowe były już chłodne, wsunęła stopy w pantofle z futerkiem i poczłapała do
drzwi. Kot natychmiast zeskoczył z fotela i wsunął się, mrucząc z rozkoszy, w wygrzaną
pościel.
Bogacka wspięła się z trudem po schodach na pierwsze piętro i stanąwszy pod
drzwiami Masłowskich, zaczęła nasłuchiwać. Może jej się zdawało?
Przez chwilę słychać było tylko daleki szum autobusu i chrobotanie myszy gdzieś pod
schodami. Nagle z mieszkania doleciało wyraz
ne, bolesne jęczenie i zawodzenie. Głos był
bez wątpienia kobiecy. W tej chwili Bogackiej przypomniało się, że przecież oboje
Masłowscy wyjechali pierwszego września na urlop, w góry. Została tylko osiemnastoletnia
córka, Janina.
- Pewnie zachorowała - mruknęła do siebie sklepikarka i nacisnęła dzwonek.
Jęki ustały, zapadła cisza. Bogacka znów zadzwoniła. U sąsiadów obok zegar wybił
powoli dwa razy.  Druga ... - pomyślała i jeszcze bardziej zachciało jej się spać. Nagle
usłyszała, że ktoś poruszył się w przedpokoju i słaby głos wyjęczał raczej, niż zapytał: - Kto
tam?
- To ja, pani Janeczko! Bogacka. Co pani jest? Czy pani chora?
Z tamtej strony zapadła tak długa cisza, że sklepikarka się zniecierpliwiła.
- Niechże pani otworzy! - powiedziała, przysuwając usta do szpary w drzwiach, bo
głośniejszym wołaniem nie chciała rozbudzić całej kamienicy.
Szczęknął łańcuch i klucz powoli obrócił się w zamku. W drzwiach stała, chwiejąc się
na nogach, Janka Masłowska. W przedpokoju paliło się światło i Bogacka, nie zważając już
na nic, wykrzyknęła:
- Jezus Maria! Co się pani stało?
Masłowska odsunęła się, wpuszczając ją do środka, zamknęła drzwi i, jakby zabrakło
jej już sił, osunęła się na podłogę. Bogacka, przerażona i zdumiona tym wszystkim, odzyskała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne