[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wody, która spływała jej po ciele. Nie potrafiła
przestać myśleć o Zavierze, o jego sprawnych
dłoniach na jej skórze, o pożądaniu, widocznym
w jego oczach. Jak to możliwe, żeby miał na nią
taki wpływ?
Natychmiast sama sobie odpowiedziała na to
pytanie: bo go kochała.
Tymczasem on nią gardził. Uważał ją za wyjąt�
kowo cyniczną, złą kobietę. Gdy o tym pomyślała,
od razu zaczęła się uspokajać i temperować dzikie
myśli, które przetaczały się jej przez umysł.
Z
ciągnęła stanik od bikini i przez chwilę mani�
pulowała przy kurkach, zanim spojrzała do lustra.
- Sama jesteś sobie winna - powiedziała do
własnego odbicia. - Nie możesz zrzucić winy na
nikogo innego.
- Nic dodać, nic ująć.
Podskoczyła przestraszona i ujrzała odbicie Za-
viera, który stanął w drzwiach do łazienki.
- Jak długo mnie obserwujesz? - warknęła
rozzłoszczona i zakłopotana.
Zaśmiał się nieżyczliwie.
- Bez obaw - odparł. - Nie kręci mnie pod�
glądanie przez dziurkę od klucza. Zresztą, po co
miałbym to robić, skoro oboje wiemy, że mogę cię
mieć w każdej chwili?
- Jak śmiesz?
- Trochę za póz
no na fałszywą skromność,
prawda? - Przyłożył dłoń do rozpalonego policz�
ka dziewczyny, przesunął palcem w górę i w dół
jej szyi, docierając do miękkich, kształtnych ko�
puł piersi. - Słońce cię chwyciło, widzisz? A mo�
głem posmarować ci przód, wystarczyło się zgo�
dzić.
Ze złością go wyminęła i poszła ukryć się
w swoim pokoju. Nie spodziewała się, że Zavier
podąży za nią.
- Tylko transakcja, co? - Podszedł do niej
i położył dłoń na jej piersi. Tabitha wbrew sobie
odetchnęła głęboko, gdyż jego bezczelny gest
sprawił jej nieoczekiwaną przyjemność. Drugą rę�
ką Zavier sprawnie rozwiązywał kokardkę na
sznurkach przy jej dolnej części bikini. - A ty tylko
udajesz, tak?
Powinna była uciec. Uderzyć go w twarz, kop�
nąć, lecz zamiast tego stała, drżąc z pożądania.
- Mogę cię mieć w każdej chwili - powtórzył
arogancko, i musiała mu przyznać rację. - Prag�
niesz mnie, Tabitho.
- Nie - zaskrzeczała. Zavier uporał się z jed�
ną kokardką i teraz przystąpił do rozplątywania
drugiej. Na ciepłym, błyszczącym od kremu cie�
le wyraz
nie czuła jego gorący oddech. Ręcznik,
który osłaniał biodra Zaviera, nagle się zsunął
na ziemię. Tabitha drgnęła. - Nie - powtórzyła
słabo.
Stała przed nim naga, niepewna. Odrzucił majt�
ki dziewczyny i dłonią rozchylił jej nogi.
- Nie przypominam sobie, bym posmarował
cię między udami - wydyszał.
Teraz oddychała tak samo szybko jak on.
- Powiedz mi, żebym przestał, a to zrobię
- szepnął, głaszcząc ją coraz wyżej i wyżej. Mil�
czała. Pchnął ją na łóżko i potężnym udem stanow�
czo, szeroko rozwarł jej uda. - Mam przestać?
- spytał natarczywie.
Jego twarda męskość była bardzo blisko, tuż
obok. Tabitha poruszyła się niespokojnie, chcąc go
przyjąć, ale on nadal się wstrzymywał, najwyraz
�
niej czekając na oficjalne zaproszenie.
- Mam przestać?
Gwałtownie potrząsnęła głową.
- Nie... Nie przestawaj.
Nadal się nie poruszał.
- Powiedz, że mnie pragniesz - rozkazał
Jego żądanie powinno ją oburzyć, bo zmuszał ją
do błagania o coś, czego sam pragnął, ale nie
mogła już dłużej wytrzymać.
- Pragnę cię! - krzyknęła i zacisnęła nogi wo�
kół jego bioder.
Wziął ją jednym, stanowczym ruchem, a wkrót�
ce oboje zadrżeli, przeszyci dreszczem najwięk�
szej istniejącej rozkoszy.
Przez chwilę leżeli bez słowa. Ciszę nieoczeki-
wanie przerwał dzwonek telefonu Tabithy. Ode�
brała połączenie i przez chwilę rozmawiała tak
cicho, że nic nie zrozumiał.
- Co się stało? - spytał, gdy się rozłączyła.
- Moja babcia sprzedała dom.
- %7łeby spłacić dług?
Tabitha wzruszyła ramionami i prześcieradłem
zasłoniła piersi.
- Ojej dług już się zatroszczyłam. - Popatrzyła
mu w oczy. - A raczej ty to zrobiłeś. Przeprowa�
dziła się do domu seniora wraz z mężczyzną,
w którym najwyraz
niej zakochała się po uszy.
Teraz zamierza mnie spłacić, dlatego zadzwoniła.
Chciała mi o tym powiedzieć, zanim wez
miemy
ślub.
- %7łebyś nie musiała przez to wszystko prze�
chodzić? - spytał z napięciem. - Powiedziałaś jej,
że nasze małżeństwo to mistyfikacja?
- Nie. - Po jej policzkach spływały łzy. -Do�
szła do wniosku, że w ten sposób ułatwi nam start.
Powiedziałam jej, że nie jesteśmy nastolatkami
i żeby się nie spieszyła, bo raczej nie umieramy
z głodu. Tak czy owak, teraz mogę zwrócić pienią�
dze, które ci jestem winna. Przyjaciel babci ma na
imię Bruce...
- Nie obchodzi mnie jego imię - przerwał jej
gwałtownie. - Umowa nadal obowiązuje.
- Niezupełnie - sprostowała. - Mogę się wyco�
fać, jeśli chcę, bo nie trzymasz mnie już w szachu.
Ale nadal chcę cię poślubić.
- Dlaczego?
- Ponieważ... - Miała właściwe słowa na końcu
języka, ale nie potrafiła ich wymówić. - Czy to nie
oczywiste? Nie rozumiesz?
Popatrzył na nią z pogardą i niesmakiem.
- Z powodu pieniędzy? - Skrzywił się z obrzy�
dzeniem. -Rety, jesteś bardziej zdesperowana, niż
przypuszczałem.
Mogła wyjawić mu prawdę o swoich uczuciach
do niego, ale po co? Miał chorą duszę, skoro do tej
pory nie przyszło mu do głowy, że Tabitha jest
z nim, bo go kocha.
- Pod tym uśmiechem, pod tą urną twarzyczką
i niewymuszonym śmiechem jesteś twarda jak
kamień - syknął. - Jutro o tej porze będziesz panią
Tabithą Chambers, jeśli wcześniej nie trafi cię
grom z jasnego nieba. - Wyszedł do swojego
pokoju, trzaskając drzwiami.
%7łałowała go. %7łycie go skrzywdziło do tego
stopnia, że nie potrafił uwierzyć w istnienie szcze�
rej, bezinteresownej miłości.
Pół roku. Miała pół roku na to, aby mu udowod�
nić, że życie jest piękniejsze i łatwiejsze, jeśli
zmierza się przez nie z ukochaną osobą u boku.
Jutro o tej porze będzie miała na palcu obrączkę.
Wtedy mu powie, że go kocha.
ROZDZIAA
JEDENASTY
- Wyglądasz fenomenalnie.
Tabitha uśmiechnęła się do lustrzanego odbicia
Aidena, który wkradł się cicho do pokoju.
- Wyglądałaby jeszcze lepiej, gdyby choć
przez pięć minut siedziała nieruchomo - oświad�
czyła fryzjerka Carla gderliwie i wbiła we włosy
dziewczyny następną szpilkę, aby unieruchomić
diadem. - To prawda, wygląda pani fenomenalnie.
Nawet Tabitha musiała przyznać jej rację. Ko�
sztownie ubrana i wymuskana kobieta, która pa�
trzyła na nią z lustra, zupełnie nie przypominała
tak dobrze jej znanego, lekkomyślnego rudzielca.
Dotąd nieujarzmione, tycjanowskie włosy były
wyprostowane i spięte z tyłu głowy w elegancki
kok. Grzywka została wygładzona i teraz uwodzi�
cielsko opadała na jedno oko. Chociaż Tabitha
czuła się tak, jakby na jej twarzy zalegała tona
makijażu, jej cera była czysta i promienna, z odro�
biną różu na policzkach i jasnobrązowym cieniem
na powiekach, który doskonale podkreślał barwę
oczu. Tylko usta wydawały się pełniejsze, gdyż
ciemnoczerwony ton pomadki optycznie powięk�
szył wargi i dodał im zmysłowości.
- Pomyślałem, że zechcesz poprawić sobie sa�
mopoczucie - powiedział Aiden, gdy Carla wy�
szła, i wyciągnął spod marynarki butelkę szam�
pana oraz dwa kieliszki. - Zwinąłem ją z jednego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne