[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Kincaid. Rozszyfruj zapiski.
- Nie kłamię. Zna pan wuja Lowella. Ukrywa informa�
cje w najbardziej widocznych miejscach. Ta książka cze-
172 OCZEKIWANIE
kała na mnie w jego domu, na samym wierzchu. Nawet jej
pan nie zauważył. Wuj mówi, że ludzie nigdy nie zauwa�
żają oczywistych rzeczy. Jednakże rozpoznałam rysunki
na marginesach. To szyfr, którego mnie nauczył, gdy by�
łam jeszcze dzieckiem. Za pół godziny dostanie pan infor�
macje o złocie.
Vaughn nie mógł się zdecydować, spoglądając to na
Sarę, to na książkę.
- Pół godziny?
Szybko kiwnęła głową.
- Umowa stoi?
- Mogę poświęcić te pół godziny. W końcu zamierza�
łem czekać na powrót Kincaida znacznie dłużej. W tej
chwili twój kochaś najprawdopodobniej ląduje właśnie
w Meksyku, zatem z tej strony nic nam nie grozi. Dobrze,
pazerna Saro. Umowa stoi.
- I dostanę część złota? - spytała prędko Sara, starając
się, aby w jej głosie zabrzmiała prawdziwa chciwość.
- Jasne. Czemu nie? - Vaughn usiadł na krześle w ką�
cie pokoju. - Pół godziny. Ale jeśli się okaże, że kła�
miesz...
- Nie kłamię.
Sara usiadła za biurkiem. Stąd w otwartych drzwiach
widziała hol. Brady Vaughn mógł zobaczyć osobę wcho�
dzącą do gabinetu dopiero wtedy, gdy ta przekroczy próg.
Sara wykombinowała, że dostrzeże Adriana kilka sekund
wcześniej. Sięgnęła po książkę i przysunęła do siebie.
Przed oczyma miała rysunek wilka. Po krótkiej chwili
niemal całkowitego paraliżu przewróciła pierwszą stronę
 Fantoma" i wzięła do ręki ołówek.
OCZEKIWANIE 173
Czas mijał tak powoli, że Sarze zdawało się, iż czeka
końca wieczności. Aż do ostatniej chwili nie będzie wie�
działa, czy Adrian wrócił. On sam zostanie ostrzeżony
o wizycie intruza wkrótce po zjechaniu z promu. Przypu�
szczalnie zostawi samochód przy drodze i ostatnie kilka�
dziesiąt metrów przejdzie piechotą. Ani Vaughn, ani ona
nie usłyszą podjeżdżającego samochodu.
Starannie przeglądała książkę, od czasu do czasu notu�
jąc na kartce papieru jakąś nic nie znaczącą liczbę czy
słowo. Z
miesznie by się porobiło wtedy, gdyby wuj napra�
wdę zakodował coś na marginesach. Dla niej były to tylko
przypadkowe rysunki i przypadkowe uwagi.
Czas mijał. Na zewnątrz mgła zmieniła się w mżawkę.
Zapaliła lampę na biurku. Vaughn nie spuszczał z Sary
oczu, gdy przewracała stronę po stronie. Jego cierpliwość
była dla niej równie niepojęta, jak cierpliwość Adriana.
Gdzie się tego nauczyli? Może u niektórych ludzi jest to po
prostu wrodzona cecha charakteru, szkoda tylko, że ona do
nich nie należy.
Sara zadrżała i przewróciła kolejną stronę. W pewnej
chwili postanowiła, że nie spojrzy na zegar ścienny ani na
własny zegarek co najmniej przez dziesięć minut. Tylko
tego brakowało, żeby Vaughn się zorientował, iż na kogoś
czeka. Siedziała z głową pochyloną nad książką i, kiedy
według jej wyczucia minęły te taktyczne minuty, podnios�
ła oczy na zegar wiszący przy drzwiach.
W ciemnym holu stał Adrian. Gdy Sara go spostrzegła,
prawie przestała oddychać. Stał i patrzył na nią w absolut�
nej ciszy jak nagle objawiony przybysz z zaświatów. Być
może wzięłaby go nawet za ducha, gdyby nie mokra kur-
174 OCZEKIWANIE
tka, którą miał na sobie. W następnej sekundzie zauważyła
w jego ręce pistolet.
- Coś się stało, Saro? - spytał tonem towarzyskiej kon�
wersacji Vaughn, unosząc lekko broń. - Czyżbyś się de�
nerwowała?
Sara przełknęła ślinę i opuściła wzrok na leżące przed
nią kryształowe jabłko.
- Właśnie zdałam sobie sprawę, że się pomyliłam.
- Naprawdę? - zdziwił się uprzejmie Vaughn. -
W czym się pomyliłaś, Saro?
Podniosła w górę jabłko, w którym odbiło się światło
lampy.
- Tego, czego pan szuka, nie znajduje się w tej książce.
- A zatem masz problem, prawda? - stwierdził, staran�
nie akcentując słowa.
Sara pokręciła głową.
- Nie, chyba nie. Już nie.
Podrzuciła w górę jabłko i złapała je w dłonie.
- Tutaj jest to, czego pan chce.
Znów podrzuciła jabłko i znów je złapała.
Za drzwiami, nieruchomo, stał Adrian. Nie widziała
jego oczu, lecz wiedziała, że znowu są jak wyprane
z koloru.
- Mam dość twoich głupich gier, dziwko - Vaughn
skończył z uprzejmością.
- Jestem w nich niezła, co? - pochwaliła się. - To, cze�
go pan szuka, jest tutaj, przed panem. Jasne jak kryształ.
Tylko wuj mógł coś takiego wymyślić.
Jednym szybkim ruchem rzuciła jabłkiem w szybę.
- Co, do diabła... Tym razem przesadziłaś. Zabiję cię!
OCZEKIWANIE 175
Cierpliwość Vaughna nagle wyparowała. Zerwał się
z krzesła. Pistolet trzymał wycelowany w Sarę, ale wzro�
kiem śledził lot jabłka.
Odgłosy tłukącego się szkła i jabłka upadającego
na podłogę zagłuszyły wrzaski Brady'ego. Zamieszanie
wykorzystał Adrian. W okamgnieniu znalazł się przy
Vanghnie, który instynktownie się uchylił. To osłabiło siłę
ciosu Adriana, a kolba pistoletu trafiła Vanghna w ramię
zamiast w głowę, a z jego zdrętwiałych nagle palców wy�
pada broń.
Sara krzyknęła z przerażenia, gdy Vaughn poleciał
w jej stronę i natychmiast łapiąc równowagę, chwycił ją
jedną ręką za ramiona, a drugą przyłożył nóż do jej gardła.
- Nie ruszaj się, Saville. Jeśli zrobisz jeden krok, zabi�
je ją-
Sara nie mogła oderwać oczu od Adriana. Jego twarz
nie wyrażała absolutnie żadnych uczuć. Wyglądał tak sa�
mo jak wtedy na nabrzeżu, gdy spoglądał oczyma bez
wyrazu na zdychającą rybę. Nie patrzył na Sarę, ale sku�
piał całą uwagę na ciężko dyszącym mężczyz
nie, który
trzymał nóż na jej gardle.
- Puść ją, Vaughn.
- Jeszcze nie zwariowałem! Tylko dzięki niej zdołam
się stąd wydostać. Rzuć broń - rozkazał, zaciskając ramię
na szyi Sary. - Powiedziałem, rzuć broń, do cholery! My�
ślisz, że żartuję?
- Nie. - Adrian zrobił krok naprzód i powoli położył
pistolet na podłodze. Niebieska stal błyszczała ostro
w świetle lampy.
- Rusz się, dziwko! - Vaughn popchnął Sarę w stronę
176 OCZEKIWANIE
biurka, najwyraz
niej kierując się tam, gdzie leżał jego
pistolet. - Rusz się!
Dotyk zimnego ostrza noża sprawiał, że Sara nie opie�
rała się tak bardzo, jak by chciała. Wiedziała, że Vaughn
użyje noża. I pistoletu, kiedy go dosięgnie.
Po drugiej stronie pokoju Adrian stał o krok od własnej
broni. Sara nie miała wątpliwości, że sięgnie po nią w od�
powiednim momencie. Obserwował Vaughna tak jak wilk
obserwuje krążącą hienę.
- Radzę ci, żebyś stąd zwiewał, Vaughn. To twoja jedy�
na szansa. Ucieczka z zakładniczką zawsze jest proble�
matyczna.
- Za daleko już zaszedłem w poszukiwaniu tego zło� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne