[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wywoływały żadnego skutku psychicznego w dawkach poniżej 0,5 mg, co odpowiada 20-krotnej ilości
ciągle wyraz
nie aktywnej dawki LSD. Substancja najbardziej zbliżona do LSD, monoetylamid kwasu
lizerginowego (LAE-32), w którym grupa etylowa została zastąpiona atomem wodoru w
dwuetyloamidowym rodniku LSD, okazała się być około dziesięć razy mniej psychoaktywna niż LSD.
Halucynogenny skutek działania tej substancji jest także znacząco odmienny i przypomina efekt
zażycia środka nasennego. Efekt usypiający jest jeszcze bardziej wyraz
ny w przypadku amidu kwasu
lizerginowego (LA-111), w którym obydwie grupy etylowe LSD zostały zastąpione przez atomy
wodoru.
Wyniki, które zebrałem w porównawczych doświadczeniach na samym sobie z zastosowaniem LA-
111 i LAE-32, zostały potwierdzone w póz
niejszych badaniach klinicznych.
Piętnaście lat póz
niej spotkaliśmy się z amidem kwasu lizerginowego, produkowanym syntetycznie
na potrzeby tych badań, występującym naturalnie jako aktywny składnik magicznego,
meksykańskiego narkotyku: ololiuqui. W jednym z następnych rozdziałów zajmę się bardziej
szczegółowo tym nieoczekiwanym odkryciem.
Niektóre rezultaty chemicznej modyfikacji LSD okazały się być wartościowe dla medycyny.
Stwierdzono, że pochodne LSD są halucynogenne bardzo słabo lub wcale, lecz zamiast tego
16
odznaczają się mocnymi skutkami działania, specyficznymi dla innych obszarów aktywności
LSD. Jednym z takich skutków jest efekt blokowania neuroprzekaz
nika serotoniny (dyskutowany już
wcześniej w rozdziale poświęconym farmakologicznym właściwościom LSD. Ponieważ serotonina
pełni rolę w stanach zapalnych o podłożu alergicznym oraz w procesie powstawania migreny,
specyficzna substancja blokująca serotoninę miała duże znaczenie dla badań medycznych. Dlatego
poszukiwaliśmy w sposób systematyczny pochodnych LSD, które nie wywołują efektu halucynacji,
lecz mają możliwie największe właściwości blokowania serotoniny. Pierwsza z takichsubstancji
została odkryta w grupie bromo-LSD, i stała się znana w obszarze badań medyczno-biologicznych
pod nazwą BOL-148. W naszych poszukiwaniach antagonistów serotoniny, dr Troxler wyprodukował
następnie jeszcze mocniejsze i działające jeszcze bardziej selektywnie związki. Najaktywniejszy z
tych związków trafił na rynek lekarstw jako środek przeciwko migrenie, pod nazwą handlową
"Deseril" lub, w krajach anglojęzycznych, "Sansert".
4. Zastosowanie LSD w psychiatrii
Wkrótce po próbach LSD ze zwierzętami, rozpoczęto pierwsze, systematyczne badania tej substancji
na ludziach, w klinice psychiatrycznej Uniwersytetu w Zurichu. Dr med. Werner A. Stoll (syn
profesora Artura Stolla), który prowadził te badania, opublikował ich wyniki w roku 1947 w artykule
"Lysergsaure-dithylamid, ein Phantastikum aus der Mutterkorngruppe", [ dwuetyloamid kwasu
lizerginowego, fantastikum z grupy sporyszu] opublikowanym w czasopiśmie "Schweizer Archiv fur
Neurologie und Psychiatrie". Badania obejmowały testy na ludziach zdrowych oraz na
schizofrenikach. Dawki - dużo niższe niż w moim pierwszym eksperymencie na samym sobie z
dawką 0,25 mg LSD w postaci winianu wynosiły tylko od 0.02 do 0.13 mg. W przeważającej liczbie
przypadków emocje ludzi po zażyciu LSD przypominały euforię, podczas gdy w moim eksperymencie
przeważał nastrój grobowy, będący skutkiem ubocznym przedawkowania, oraz lęk przed nieznanym
finałem doświadczenia.
Ta fundamentalna publikacja, w której przedstawiono naukowy opisu skutków bycia pod wpływem
LSD, dokonała klasyfikacji nowo odkrytego czynnika aktywnego jako fantastikum .
Jednak kwestia terapeutycznego zastosowania LSD nadal pozostawała otwarta. Z drugiej strony, w
raporcie podkreślono niezwykle wysoką aktywność LSD, którą da się porównać do aktywności
śladowych ilości substancji obecnych w organizmie, o których sądzi się, że są odpowiedzialne za
pewne choroby psychiczne. Inną kwestią podnoszoną w tej pierwszej publikacji było możliwe
zastosowanie LSD jako narzędzia badawczego w psychiatrii, użytecznego ze względu na swą
niesamowitą aktywność psychiczną.
Pierwszy eksperyment na samym sobie w wykonaniu psychiatry.
W swojej publikacji W A. Stoll podał także szczegółowy opis swego własnego doświadczenia z LSD.
Ponieważ był to pierwszy eksperyment na samym sobie opisany przez psychiatrę, a także dlatego,
że tekst ten przedstawia wiele typowych reakcji odurzenia wywołanego zażyciem LSD, warto
przytoczyć tutaj większe fragmenty jego raportu. Gorąco dziękuję autorowi za uprzejmą zgodę na ich
zacytowanie.
O godzinie 8 zażyłem 60 mg (0.06 miligrama) LSD.
Około 20 minut póz
niej pojawiły się pierwsze objawy.
ciężkość kończyn oraz lekkie objawy ataksji (bezład ruchowy, brak koordynacji). Następnie wystąpiła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne