[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Może miał też kontakty z jakimś złodziejem, ale nie był to handel
na dużą skalę. Wiem też, że Mennulara pomagała mu katalogo�
wać znaleziska, bo czasami prosiła mnie, bym pomógł jej napisać
list do muzeum regionalnego, dokąd zwracała się o ekspertyzę.
Myślę, że takie wytłumaczenie przekonałoby Risica.
Ojciec Arena przypomniał sobie o liście, który wypadł z rąk
Lilii, i dał go prezesowi. Po raz kolejny zrobił rzecz, której powi�
nien się wstydzić i z której być może powinien się wyspowiadać.
W obu przypadkach uczynił to, by chronić Mennularę. Pan Bóg
mu to zapewne wybaczy, przez miłość, którą do niej żywił.
Pietro przeczytał list i oddał go ojcu Arenie.
188
- To wiele tłumaczy, ale nie wszystko. Mennulara zakupiła
falsyfikaty, wierząc, że są prawdziwe. Orazio posługiwał się nią
jako przykrywką, zwłaszcza w kontaktach z ludz
mi z marginesu
i ze złodziejami okradającymi groby. Przykra rzecz. Dzieci Orazia
potrzebują gotówki i pewnie chciały sprzedać część kolekcji, i dla�
tego też poprosiły o wycenę. Gdy poczuły się zawiedzione, znisz�
czyły wszystko i pokłóciły się, nie sądzi ojciec?
Powiedziawszy to, Pietro Fatta powrócił do małżonków Risico.
Margherita natychmiast dołączyła do ojca Areny: właśnie za�
dzwoniła do niej baronowa Ceffalia, aby opowiedzieć o zażartej
kłótni, jaka wybuchła pomiędzy młodymi Alfallipami. %7ładen tam
upadek regału z książkami. Ojciec Arena był wykończony; nie
miał już sił, by pocieszać panią Fattę ani by jej słuchać. Pomyślał
więc o sposobie, który zawsze działał: zaproponował, by razem
odmówili różaniec.
Margherita Fatta zapaliła się do pomysłu. Ojciec Arena zaczął
odmawiać Ojcze Nasz i Zdrowaś Mario z wyjątkową opieszałością.
Robił długie przerwy i jąkał się, by przedłużyć modlitwę, ile tylko
się da. Gdy Pietro Fatta pożegnał się z państwem Risico i wrócił
do pokoju, jego oczom ukazała się taka oto scena: Margherita
klęczała na poduszce, wpatrzona w obraz Matki Boskiej zawieszo�
ny nad komodą, a ojciec Arena siedział w fotelu ze wzrokiem
utkwionym w przestrzeni. Wszyscy byli już zmęczeni, zgodnie
więc postanowili, że należy położyć kres tej wizycie. Tym razem
ojciec Arena z przyjemnością przyjął zaproszenie Pietra Fatty na
następny dzień, w porze obiadu.
42
Poniedziałek jest bardzo ciężkim dniem dla państwa Risico
Pani Pecorilla i sprzedawczyni Elvira Risico miały dużo pracy.
W księgarni tłoczyli się uczniowie z rodzicami poszukujący
189
potrzebnych do szkoły podręczników. Wszyscy krzyczeli, znudzo�
ne dzieci brały do ręki jakieś książki - obejrzawszy okładki
- odkładały je gdzie popadnie, niechętnie odpowiadając na pyta�
nia rodziców. Zatrzymywały się, by porozmawiać z kolegami,
i żuły gumę, ostatnio tak wśród nich modną.
Rodzice, dzierżąc listy podręczników, które należało kupić, przez
cały czas krzyczeli i narzekali na ceny, przerzucali kartki używa�
nych książek i - by zażądać zniżki - wynajdywali bazgroły pozo�
stawione przez poprzednich właścicieli. Przepychali się i potrącali.
Telefon obok kasy terkotał, ledwo słyszalny z powodu zgiełku.
A to dzwonił Gaspare Risico.
- Mam dużo pracy, Gasparu - przeprosiła go Elvira.
- Chciałem cię jedynie poinformować, że odpowiedz
potwier�
dziła moje przypuszczenia. Widzimy się na obiedzie.
Pod wpływem pełnego wymówek spojrzenia pani Pecorini, El�
vira z uśmiechem na ustach wróciła do klientów.
Elvira musiała przygotować księgarnię do popołudniowej in�
wazji, i spóz
niła się na obiad. Gaspare był już w domu i nie�
spokojnie krążył po salonie. Pocałował ją w roztargnieniu.
- Mamy bardzo duży problem. Nigdy, ale to nigdy bym się nie
spodziewał, że list kolegi z Mediolanu zostanie przechwycony
przez kogoś z poczty, lecz tak właśnie się stało. Gdy go dostałem,
był w zamkniętej kopercie, tego jestem pewien. Porwałem go
w strzępy i wyrzuciłem do kosza. Było w nim napisane tylko to:
 Odpowiedz
na twoje zapytanie jest pozytywna. Uważaj". Tak
więc każdy, kto przeczytał list, wiedział o mojej rozmowie z kole�
gą. Potem, póz
nym rankiem, poszedłem po samochód, by pojechać
do biura w Roccacolombie Nowej, i nie mogłem zapalić. Otworzy�
łem maskę: silnik był zalany cementem, który już stwardniał
i wyglądał jak nowoczesna rzez
ba.
Elvira słuchała go skonsternowana, z otwartymi ustami. Gas�
pare zauważył to, ale mówił dalej:
190
- Musiałem zareagować i stawić opór tym próbom zastraszenia,
więc poszedłem do dyrektora. A ten wpadł w panikę, błagał
mnie, bym z nikim nie rozmawiał i nie składał żadnych doniesień.
A co więcej, poprosił, żebym wyświadczył mu osobistą przysługę
i porozmawiał z prezesem Fattą.
- A co on ma z tym wspólnego? - przerwała mu Elvira.
- Jak to: co ma wspólnego? To jeden z tych kapitalistów, co to
w swym życiu nie przepracowali ani jednego dnia. Był przyjacielem
mecenasa Alfallipe, zna wszystkich i jest osobą szanowaną. Ten
durny dyrektor opowiedział mu już o pani Leone i o listach, dlatego
teraz chce, bym z nim porozmawiał, zanim spełnię swój obowiązek
i złożę doniesienie na tę Leone i pozostałych drani, którzy zniszczyli
mi mój nowy samochód! To jest nie do pomyślenia, to jest działa�
nie, które narusza moje prawa obywatelskie i pracownicze.
Oczy mu błyszczały, a zaciśnięte pięści wypychały kieszenie ma�
rynarki. I pewnie by rozerwały podszewkę, gdyby Elvira nie ujęła
delikatnie jego rąk w swoje i patrząc mu prosto w oczy, nie powie�
działa z łagodną stanowczością:
- Powinniśmy go posłuchać. Zawsze ci ustępował, szanuje cię
i myślę, że chce twojego dobra. Pójdę z tobą do prezesa, muszę
zanieść mu książki.
Elvira, dostrzegłszy na twarzy męża oznakę zgody, udała się do
kuchni. Stamtąd dalej mówiła:
- Możemy poczekać i nie składać na tę Leone doniesienia.
Na policji możemy złożyć jedynie zawiadomienie o uszkodzeniu
samochodu.
Znowu pojawiła się w drzwiach, oparła rękę o futrynę i powie�
działa z rozwagą:
- Gasparu', zadzwoń do dyrektora. Umówmy się jak najszybciej
z prezesem Fattą i chodz
my jeść.
- Oczekuje nas o wpół do piątej - wymamrotał Gaspare.
- No proszę, wszystko przewidziałeś. Jestem z ciebie dumna.
Zobaczysz, że i prezes Fatta będzie pod wrażeniem. - I dodała:
191
- Teraz pomóż mi przy obiedzie, a potem zadzwonię do pani
Pecorilli.
Był to jeden z niewielu przypadków, gdy Gaspare Risico pomógł
żonie nakryć do stołu i zamiast obserwować, jak ona przygotowuje
obiad, sam doprawił sałatę. Wczesnym popołudniem wyszli z do�
mu, wstępując po drodze do księgarni, aby odebrać książki prze�
znaczone dla prezesa Fatty. Kiedy przemierzali strome, kręte i wą�
skie uliczki Roccacolomby, Elvira wzięła męża pod rękę i nie
puściła jej, dopóki nie dotarli do drzwi pałacu Fattów. Przez całą
drogę o czymś mu opowiadała, aby go zrelaksować i dodać mu
odwagi. Kiedy poczuła, jak Gaspare przyciska ramię do jej biodra,
zrozumiała, że jej zamiar się powiódł.
Prezes Fatta osobiście powitał państwa Risico. Zaprowadził ich
do gabinetu i podziękował Elvirze za książki d'Annunzia, które mu
przyniosła. Ona zaś, poruszona tą uprzejmością i niczym niespeszo- [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne